POKORA

Być i pokornym, i dumnym w duchu wiary znaczy: przeżywać to, że wobec Boga jestem niczym, ale Bóg jest we mnie (Dag Hammarskjöld)

Do nieba patrzysz w górę, a nie spojrzysz w siebie; nie znajdzie Boga, kto Go szuka tylko w niebie (Adam, Mickiewicz)

Geniusz, co bywa w pokorze natchnięty, To już nie geniusz - to na ziemi święty! Bo czymże świętość, jak nie czystym trwaniem, wiecznym  natchnieniem  - i wiecznym kochaniem (Wincenty Pol)

Jeśli Bóg mierzy człowieka, to przykłada miarę nie do głowy, ale do serca ((przysł. irlandzkie)

Nie miej się za lepszego od drugich, a obawiaj się, byś się nie wydał gorszym przed Bogiem, który wie, co jest w człowieku (Tomasz a Kempis)

Nie szkodź sobie samemu, chcąc błyszczeć wśród ludzi (św. Bazyli Wielki)

Pokora jest fundamentem życia duchowego, bo stanowi jego początek (Kard. Georg Basil Hume)

Pokora jest nie tylko warunkiem autentyczności i prawdziwości wszystkich cnót, lecz także warunkiem przemienienia w Chrystusie. Ale ma ona w sobie samej wysoką wartość, nadaje człowiekowi szczególne piękno (Dietrich von Hildebrand)

Pokora otwiera spojrzenie duchowe na wszystkie wartości świata. Ona, która zakłada, że nie ma zasługi, a wszystko jest darem i cudem, powoduje, że człowiek wszystko zdobywa. Pokorny - staje się natychmiast duchowym bogaczem (Max Scheller)

Pokora to odmowa istnienia poza Bogiem. Królowa cnót (Simone Weil)

Pokora to siła obracająca wszystkie zasoby energii na służbę Bogu i światu, nie zaś sobie (Gerald Vann)

Zaczynaj od rzeczy małych, jeśli chcesz być wielkim. Zakładaj głęboki fundament pokory, skoro zamierzasz budować wysoko (św. Augustyn)

Zbyt wielka pokora jest pól-pychą (przysł. żydowski)